การอ่านนวนิยาย เรื่อง "เวลา"

   เวลา

นวนิยาย เรื่อง เวลา

ผู้เขียน : ชาติ กอบจิตติ

เรื่องย่อ

       เรื่องทุกอย่างเริ่มต้นในตอนเช้าของวันนั้นที่ยายจันทร์ทำเงินหายเลยทำให้เกิดความ

วุ่นวาย แกจึงต้องสลับเตียงกับยายสอนเพื่อเป็นการแก้ปัญหา ตอนเที่ยงก็มีคุณยายคนหนึ่งและ

ลูกหลานของเธอมาทำบุญเลี้ยงอาหารคนชราที่อาศัยอยู่ในเรือนพยาบาลแห่งนี้ ซึ่งภายหลังได้

ทราบว่าเคยเป็นคนรับใช้ของคุณยายบุญเรือน หลังจากนั้นหลานของยายนวลก็มาเยี่ยมยายนวล

แกแจกขนมที่แกคอยเก็บไว้ในตู้อย่างดีให้กับหลานทั้งสาม และยังฝากข้าวของเครื่องใช้มากมาย

กลับไปที่บ้านพร้อมด้วยเงินอีกจำนวนหนึ่ง ต่อมาลูกคนเล็กของยายทับทิมก็ได้กลับมาเยี่ยมยาย

ทับทิม จึงทำให้แกดีใจมาก รวมทั้งคุณยายคนอื่นๆ ที่เห็นใจยายทับทิมต่างก็พลอยยินดีกับแกไป

ด้วย เขาเล่าเรื่องดอกบัวสีขาวกับเงาสีเงินให้ทุกคนภายในเรือนพยาบาลฟัง แต่เพราะเขาเป็นคน

สติไม่ดีจึงไม่ค่อยมีใส่ใจกับเรื่องที่เขาเล่ามากนัก แต่หลังจากที่ยายบุญเรือนฟังเรื่องเล่าเรื่องนี้

ยายบุญเรือนก็รู้สึกไม่สบายจึงเป็นลมล้มพับไปและหลังจากนั้นก็ดีขึ้น จนเวลาร่วงเลยเข้าสู่ช่วง

เย็น ทุกคนรับประทานอาหารเย็นด้วยกันรวมทั้งยายทับทิมกับลูกชายของแก หลังจากทานข้าว

เสร็จเขาก็กลับไป ทุกคนเตรียมตัวกลางมุ้งเข้านอนจึงทำให้ยายจันทร์รู้ว่าเงินของแกไม่ได้หายไป

ไหน แต่แกลืมไว้ในมุ้งของตัวเอง หลังจากนั้นไม่นาน ยายอยู่ก็ได้สิ้นลมจากไปด้วยความสงบและ

รอยยิ้มบนหน้าของแก ทุกคนรู้สึกเสียใจกับการจากไปของยายอยู่ เพราะอย่างน้อยยายอยู่ก็เคย

เป็นสมาชิกคนหนึ่งในเรือนพยาบาลแห่งนี้ ในขณะที่ทุกคนกำลังไปร่วมขบวนแห่ศพของยายอยู่

นั้น ยายสอนก็ได้รู้ว่าภายในห้องลูกกรงข้างเตียงที่แกเฝ้าสงสัยอยู่นั้นไม่มีอะไรจริงๆ  แล้วละคร

เวทีเรื่องนี้ก็จบลง

  

บทสนทนาที่ประทับใจ

      บทสนทนาแสดงถึงความห่วงใยของยายเอิบที่มีต่อลูกชาย มีใจความดังนี้

“ฉันน่ะ เลิกคิดมานมนานแล้ว เลี้ยงส่งเขาถึงฝั่งแล้วก็แล้วกันไป ทุกวันนี้นี่ก็ห่วงแต่ไอ้เล็กเท่านั้นนั่นแหละ กลัวมันจะเป็นอะไรไป”  “ป่านนี้ไม่รู้จะเป็นตายร้ายดียังไง ลูกเอ๋ย” แกปาดน้ำตาที่ไม่มีเสียงสะอื้น ยกมือขึ้นไหว้ท่วมหัว (น.38)

ประทับใจ เพราะ ชอบนิสัยผู้สูงอายุสมัยนี้ ที่ไม่ห่วงตัวเอง แต่จะห่วงและรักลูกหลานมาก ทำทุกอย่างเพื่อให้ลูกหลานได้สุขสบาย ไม่ยากลำบาก ผมประทับใจมากๆเลยครับ

การเล่าเรื่องในแง่มุมของผู้เขียนนวนิยายเรื่องนี้  

    นวนิยายเรื่อง “เวลา” เป็นการนำเอาเรื่องของคนแก่ซึ่งเป็นเรื่องที่“น่าเบื่อ” หรือเป็น

เรื่องสามัญธรรมดาที่คนทั่วไปมองข้าม นำมาเล่าได้อย่างมีชีวิตชีวา สะเทือนอารมณ์ และให้แง่

คิดทางด้าน สัจธรรมแห่งชีวิตด้วยนวัตกรรมการเล่าเรื่องที่ซับซ้อนแต่มีเอกภาพและมีความ

กลมกลืนกับเนื้อเรื่อง

สรุปการวิเคราะห์

      นวนิยายเรื่อง“เวลา”จึงชี้ให้เห็นถึงวิถีชีวิตของคนแก่ที่อยู่ในบ้านพักคนชรา รวมทั้ง

สะท้อนให้เห็นถึงสภาพสังคมที่บุตรไม่ดูแลเอาใจใส่บุพการีและนำมาปล่อยให้เป็นภาระของ

สังคม ผ่านฉากที่เป็นภาพของละครเวทีทำให้ผู้อ่านได้เห็นภาพของคนแก่โดยการสอดแทรก

ความคิดของตัวเองลงไปผ่านตัวละครที่เป็นผู้กำกับภาพยนตร์ที่เข้าไปดูละครเวทีที่น่าเบื่อนี้เช่น

ตอนที่ผู้กำกับภาพยนตร์ได้ดูฉากที่คนดูแลต้องคอยป้อนข้าวป้อนน้ำคนแก่ที่นอนอยู่บนเตียง

ผู้กำกับภาพยนตร์ก็ได้บรรยายความรู้สึกของตัวเองออกมาว่าเมื่อตัวเองแก่ตัวไปจะไม่มีคนดูแล

เพราะลูกสาวคนเดียวก็ตายจากไปแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแค่ตัวเขากับภรรยาเท่านั้นที่ต้องคอยดูแล

กันเอง โดยไม่รู้ว่าใครจะจากไปก่อน ซึ่งทำให้ผู้อ่านเข้าใจถึงชีวิตได้อีกแง่มุมหนึ่งว่าในวันที่เรา

แก่ตัวลงจะมีใครคอยดูแลเราบ้าง ซึ่งแสดงให้เห็นสภาวะที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ของมนุษย์ ว่าทุก

คนเมื่อเดินมาถึงช่วงสุดท้ายของชีวิตจะพบว่าสิ่งที่ตนเองแสวงหาและไขว่คว้าเพื่อให้ได้มาทั้ง

ชีวิตนั้นแท้จริงแล้วมัน “ไม่มีอะไร”

    

 ข้อคิดที่ผมได้จากการอ่านนวนิยายเรื่องนี้

      จากการอ่าน นวนิยายเรื่องนี้ ผมได้ข้อคิดมากมาก คือ ได้มองย้อนกลับมามองชีวิตของตัวเองว่าตัวเองได้เสียเวลาอย่างไร้คุณค่าไปมากน้อยเพียงใด และทำให้เรารู้จักคุณค่าของเวลา และรู้จักใช้เวลาทุกๆ นาทีที่เรามีอยู่อย่างคุ้มค่าและมีประโยชน์มากที่สุด เพราะเมื่อเวลาล่วงเลยไปเราก็ไม่สามารถที่จะย้อนเวลากลับคืนมาแก้ไขกับเรื่องต่างๆที่เราเคยทำผิดพลาดลงไปได้

ผมเลยนำมาปรับใช้ในการเรียน ผมมาเรียนอยู่ที่มหาลัยก็ต้องทำกิจกรรมมากมาย เลยนำเรื่องการใช้เวลา

ให้มีคุณค่าทุกๆวินาที การแบ่งเวลาให้ได้ ใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ ตั้งใจเรียน วันข้างหน้าจะได้มีงานทำ  

พ่อแม่จะได้ภูมิใจ การที่เราเรียนจบ อาจเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้พ่อแม่ภูมิใจ ในยามที่ท่านแก่เฒ่าเลยก็ว่าได้

อ้างอิง :  ชาติ กอบจิตติ. (2537). เวลา. กรุงเทพฯ: หอน

                                                                                                          ผู้จัดทำ
                                                                                                 นายณัฐวุฒิ  สุขทอง
                                                                                                 รหัสนิสิต 601031020
                                                                                                 วิชาเอก การวัดและประเมินทางการศึกษา

                                                                                                 คณะศึกษาศาสตร์

fordntw.blogsport.com